თარგმანი

"ხაფანგი" - ესაა ისტორია ქალის ბრძოლისა ბედნიერებისთვის პარიზის მუშათა კლასში. ამბის შუაგულშია ჟერვეზა, რომელიც საკუთარ სამრეცხაოს ხსნის და წარმატებასაც აღწევს მცირე ხნით, თუმცა შემდეგ ქმარი ლოთობას მიჰყოფს ხელს და წყვილი სიღარიბემდე მივა.

50-ს გადაცილებული სგანარელი დაქორწინებას აპირებს, თუმცა მსი მეგობარი ჟერონიმო ქორწინებას არ ურჩევს. სგანარელი რჩევას ეკითხება ორ ფილოსოფოსს, შემდეგ ორ ბოშა ქალს, საბოლოოდ კი, გაიგებს რა, რომ დორიმენა მას მხოლოდ ანგარებით მიყვება, ქორსილი ჩაშლას გადაწყვეტს, თუმცა განზრახვას ვერ ასრულებს, და იძულებით ქორწინდება. პირველად წარმოდგენილია ლუვრში 1664 წლის 29 იანვარს.

ეს სიურეალისტური ამბავი გაორებისა და ურთიერთპაექრობის შესახებ იკვლევს მდიდარი, უსაქმო ადამიანის ცხოვრებას, რომელიც უეცრად იძულებული გახდება გარდაცვლილი საყვარლის ქმარს დაუპირისპირდეს. ადამიანის მდგომარეობის ღრმა ცოდნით მოგვითხრობს ამბავი ორი მამაკაცის სიძულვილის, სიყვარულისა და დანაშაულის შესახებ. ემოციური თემებით დატვირთული, რომლებიც ცენტრალურია დოსტოევსკის დიდი რომანებისთვის, "მარადი ქმარი" უდაოდ გამორჩეული ქმნილებაა გენიალური ავტორის შემოქმედებაში.

ესაა სოკრატესა და ალკიბიადეს შორის გამართული დიალოგი, რომელშიც სოკრატე არაერთ პოლიტიკურ საკითხთან ერთად განიხილავს ადამიანის სულიერ- და არა სხეულებრივ შემადგენელს. არსებობს ეჭვები დიალოგის ავთენტურობასთან დაკავშირებით.

იზა - თავგადასავალთა არაკეთილსინდისიერი მაძიებელია, ის ყველაფეზეა წამსვლელი, მაგრამ გზად ეღობება ინსპექტორი გიურე, რომელსაც მეზღვაური სიმონ რივო და არისტიდ ლებლანი, მეტსახელად შადი, ეხმარებიან. მათი ბრძოლა ხანგრძლივი და დამქანცველია, მაგრამ საბოლოოდ ზნეობა იმარჯვებს, თუმცა იზა გაურბის მართლმსაჯულების სასჯელს...

მოთხრობათა ამ კრებულში, რომელიც მნიშვნლოვანწილად ავტორის პირად გამოცდილებას ეფუძნება, ბულგაკოვი აღწერს სამედიცინო სასწავლებლის კურსდმთავრებულის მღელვარებით აღსავსე და ხშირად სასტიკ ყოველდღიურ სამედიცინო პრაქტიკას რუსეთის ერთ მივარდნილ სოფელ მურიევოში.

ხუთმოქმედებიანი დრამის საფუძვლად, რომელიც 1886 წელს შეიქმნა, ტულის გუბერნიის გლეხის, ეფრემ კოლოსკოვის საქმე დევს, რომელიც ტოლსტოიმ ციხეში მოინახულა. ფაბულა სიყვარულის, ღალატის, მრუშობისა და ჩვილის მკვლელობის გარშემოა აგებული. პიესის დადგმა დიდხანს იყო აკრძალული მეფის რუსეთში.

ვიქტორ ჰიუგოს სენსაციური და დასამახსოვრებელი რომანის მოქმედება შუა საუკუნეების პარიზში მიმდინარეობს, სადაც ერთმანეთსაა გადახლართული გონჯი კვაზიმოდოს, მშვენიერი ესმერალდას, არქიდიაკონ კლოდ ფროლოსა და სხვათა ბედი. მეცხრამეტე საუკუნის ერთ-ერთ უდიდეს რომანს ჰიუგო პარიზს უძღვნის, რომელიც უყვარდა და რომელშიც ცხოვრობდა.

"ორფევსი ჯოჯოხეთში ეშვება" - ესაა მოწოდება სულიერი და შემოქმედებითი თავისუფლებისკენ, ისევე, როგორც შეუწყნარებლობისა და რასიზმის პორტრეტი. როდესაც მოხეტიალე ველ ქსევერი ქალაქში გამოჩნდება თავისი გიტარითა და გველის ტყავის ქურთუკით, ის სიძულვილისა და მიზიდულობის სასხლეტად იქცევა სამი მიტოვებული სულის: მაღაზიის მეპატრონე ლეიდი ტორენსის, "გარყვნილი" კეროლ კეტრირისა და რელიგიური ნათელმჭვრეტის ვი ტელბოტისთვის.

საოკეანო ლაინერზე მოყვარულ მოჭადრაკეთა ჯგუფი დიდ ჩემპიონ ჩენტოვიჩს გამოიწვევს. თავიდან ისინი აგებენ, მაგრამ შემდეგ სიტუაცია იცვლება. ვინ არის ის ფერმკრთალი კაცი, რომელიც მათ ყველა ნაბიჯს ხელმძღვანელობს? "საჭადრაკო ნოველა" - ესაა ამბავი იდუმალებისა და ინტრიგების, ასევე მონათხრობი ადამიანის უძლეველ სულზე. პირველად გამოქვეყნდა 1941 წელს.

ესაა ტენესი უილიამსის პირველი დიდი წარმატება და ყველაზე პოპულარული პიესა ამერიკულ საზოგადოებრივ თეატრებში. იგი 1930-იან წლებში იწყება უინგფილდების ბინის უკანა მხარეს. ტომი მოგვითხრობს ამბავს. მთავარი მოქმედი პირები: ამანდა, ლორა და ჯიმი. მოქმედება თითქოს მეხსიერებაში ხდება. თქვენ წარსულში ბრუნდებით და იგებთ ფაქტებს წარსულის შესახებ პიესის მიმდინარეობასთან ერთად.

1623 წელს გამოქვეყნებული პიესა 1603 ან 1604 წელს უნდა იყოს დაწერილი. ქალაქ ვენის მთავარი დიპლომატიური მისიით მიემგზავრება სამფლობელოდან და ხელისუფლებას ავტორიტარ ანჯელოს უტოვებს, რომელიც თვლის, რომ ქალაქი გარყვნილებაშია ჩაფლული და კანონების გამკაცრებისკენ ისწრაფვის, ამას კი მრავალი უსამართლობა მოყვება. "საწყაული საწყაულისა წილ" მკვლევარების მიერ კომედიადაა კლასიფიცირებული და ბარდის ერთ-ერთ პრობლემურ პიესად მიიჩნევა.

სტენდალის, რეალიზმის ერთ-ერთი პირველი პრაქტიკოსის, ისტორიები პერსონაჟთა ფსიქოლოგიის ღრმა ანალიზითაა ნიშნეული. "იტალიური ქრონიკები" წარმოადგენს რვა მოთხრობისგან შემდგარ კრებულს, რომლებიც 1829 და 1940 წლებს შორისაა დაწერილი და რომელთა ნაწილი მხოლოდ ავტორის გარდაცვალების შემდეგ გამოქვეყნდა. ავტორი დრამატულ სიუჟეტთან მუშაობს, რათა ცხოვრების ინტენსივობის ხედვა შექმნას.

ამ წიგნში ორი სახელმწიფო მოღვაწის, ათენელი სოლონისა და რომაელი პოპლიკოლას ცხოვრებაა აღწერილი, თუმცა სხვა ბიოგრაფიებისგან განსხვავებით - შეთანასწორების გარეშე.

მრავალის აზრით ვიტგენშტაინის „ფილოსოფიური ძიებანი“ (1953) დღემდე წარმოადგენს მეოცე საუკუნის ფილოსოფიის ფუძემდებლურ ნაწარმოებს.

წიგნი თავად ფილოსოფიის სრულიად ახალ კონცეფციას გვთავაზობს და დახვეწილი ანალიტიკური აზროვნების ნიმუშს წარმოადგენს. მეორეს მხრივ, ეს ნაშრომი ინტერპრეტირების უნარის საუკეთესო მაგალითია. ფილოსოფიური პრობლემები ხშირად ენის გამოყენებასთან დაკავშირებული გაუგებრობიდან მომდინარეობს, ამ პრობლემათა გადაჭრა კი, ავტორის აზრით, ენის განმარტებაში მდგომარეობს, რასაც თავად ცდილობს და რისკენაც მოუწოდებს კიდეც სხვა ფილოსოფოსებს ვიტგენშტაინი.

პლატონის ყველაზე ცნობილი ნაწარმოები და ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი წიგნი, რომელიც კი ოდესმე შექმნილა ფილოსოფიისა და პოლიტიკური თეორიის თემაზე, "სახელმწიფო" - ესაა გამოგონილი დიალოგი სოკრატესა და რამდენიმე ათენელსა და უცხოელს შორის, რომელშიც სამართლიანობის მნიშვნელობაა განხილული. შექმნილი ჩვ. წ.ა. დაახლოებით 380 წელს, ნაშრომი მნიშვნელოვანი კონტრიბუციაა  მარადიულ საკითხში იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა იქნას მოწყობილი საზოგადოება საუკეთესო გზით.