თანამედროვე

„დისკვალიფიცირებული როგორც ადამიანი“ (人間失格) არის სიმბოლო უსიამოვნო სიტუაციისა დღევანდელი იაპონელი მწერლების. ეს არის ისტორია კაცის, რომელიც მიტოვებულია თავისი ამხანაგების მიერ, მისი სერიოზულად მიღების უარყოფით. მამამისის სიყვარულისგან მიტოვებული, მეგობრების მიერ გამოყენებული, საბოლოოდ დაუნდობლად ექცევა ქალს, ვისაც უყვარს. ის არ ფიქრობს, თავისი გამოცდილებებისდა მიუხედავად, რომ სხვები ცდებიან და მხოლოდ ის არის მართალი. პირიქით, ის წარმოუდგენელი გულწრფელობით წერს თავის ყველა დარღვევაზე, ადამიანის ყველა კოდზე, რომელსაც ის ვერ გებულობს. საუცხოო ეპილოგში, ერთადერთი თვითმხილველი ამბობს: „ის ანგელოზი იყო“ და ჩვენ მოულოდნელად ვაანალიზებთ იოზოს პორტრეტის დაუსრულებლობას. როგორც კაცების უმეტესობა ვერ ამჩნევს თავის დაუნდობლობას, იოზოსაც არ შეუმჩნევია თავისი სიკეთე და თავისი სიყვარულის უნარი.

მეგრე ცდილობს დაასაბუთოს უდანაშულობა ადამიანისა, რომელსაც სასიკვდილო განაჩენი აქვს გამოტანილი არაადამიანური დანაშაულისთვის. მისი თამამი გეგმის განვითარების პარალელურად ის ხვდება მდიდარ ამერიკელ წყვილს, სხვა სახიფათო პერსონაჟებსა და მათ ფარულ მოტივებს.

საფრანგეთის ჩრდილო-დასავლეთის პატარა საზღვაო ქალაქში ადგილობრივი ღვინით მოვაჭრე ცეცხლსასროლი იარაღით დაიჭრება. მეგრე, რომელიც პარიზელ პოლიციელთა მობილურ რაზმს ხელმძღვანელობს, მერის მიერ იქნება გამოძახებული გამოძიების საწარმოებლად. სასტუმროში დაბინავებული მეგრე აღმოაჩენს საინტერესო კრებულს პერონაჟებისა, რომელთაგან თითოეულს რაღაც აქვს დასამალი.

"იყო და ფლობდე" - ესაა 1928 და 1933 წლებს შორის გაკეთებული შენიშვნები, რასაც ავტორმა მეტაფიზიკური ჟურნალის სახე მისცა, რაც საშუალებას აძლევს მკითხველს მიყვეს მსჯელობას, რომელიც ონტოლოგიური საიდუმლოსადმი კონკრეტულ მიდგომას აყალიბებს. ბერგსონიანობისა და კარტეზიანული cogito-ს კრიტიკის გაფართოებით "იყო და ფლობდე" მეტაფიზიკის ერთ-ერთ ცენტრალურ ტექსტად წარმოდგება.

პრაქტიკოსი ფსიქოლოგის სვეტლანა როიზის წიგნი ბავშვებისა და უფროსებისთვის განკუთვნილი საიდუმლოებათა კრებულია. ბავშვები, რომლებიც კითხულობენ, თამაშობენ, ითავისებენ ამ წიგნში შესულ საიდუმლო ისტორიებს, შეძლებენ შემზადებას „უფროსების სივრცეში“ გასასვლელად. უფროსები კი უფრო თავდაჯერებულად და კომფორტულად იგრძნობენ თავს ბავშვთა სამყაროში

„მდოგვის მარცვალი“ - ეს არის თომას სახარების ოშოსეული განმარტება და ამავე დროს შეიძლება ითქვას საუკეთესო წიგნის ქრისტეზე. „მდოგვის მარცვალი“ - ეს არის წიგნი, რომლის ფურცლებზეც მიმოფანტულია შეუქცევადი რევოლუციის მარცვლები, რომლებსაც მხოლოდ შემჩნევა და დანახვა უნდა, რათა დაიწყოს ზრდა და განვითარება.

"ოშო რაჯნიშის „მდოგვის მარცვალი“ გასული საუკუნის 90-იან წლებში მეგობრის რჩევით წავიკითხე. მერე იყო „ცარიელი ნავი“... ვისხედით გაყინულ ოთახში პლედშემოხვეულები, ვისმენდით ჩვენთვის უცხო, საინტერესო და თავისუფალ აზრებს და უცნაურად გვეჩვენებოდა, რომ ო

"ლიბერალური ინსტიტუტები წყვეტენ ლიბერალობას მაშინვე, როცა ისინი ამას აღწევენ: მოგვიანებით, აღმოჩნდება, რომ არ არსებობს თავისუფლებასთან მებრძოლი უფრო მავნე მტერი, ვიდრე ლიბერალური ინსტიტუტებია

"ნებისმიერი სახის ინსტიტუტის შექმნისთვის უნდა არსებობდეს ნება, რომელიც აღვიძებს ინსტინქტს, სიბრაზემდე ანტილიბერალურს, - ნება ტრადიციისა და ავტორიტეტის, ასწლეულების პასუხისმგებლობის მიმართ

ახალგაზრდა ქალი, ნიკ ბაკლი, სასიკვდილო საფრთხეთა სერიის წინაშეა აღმოჩენილი: მანქანას მუხრუჭი გაუფუჭდა, კლდიდან ქვა დაგორდა, ტყვია ესროლეს, მაგრამ ის ყველა ამ შემთხვევას დაუძვრა. სჩანს, ის უხილავი მკვლელის სამიზნედაა ქცეული, და სწორედ ერკუილ პუარომ უნდა იხსნას მისი სიცოცხლე.

რომანი აგებულია ნამდვილ ამბავზე დაყრდნობით! მოვლენები ერთ პატარა სოფელში ვითარდება. ოჯახი საცხოვრებლად დაწყევლილ ადგილას გადადის... ამის შემდეგ, რაც მათ ცხოვრებაში და საერთოდ ამ სოფელში ხდება, წესით არაფერი უნდა ჰქონდეს საერთო რეალობასთან. სიკვდილი ჩვეულებრივი მოვლენა გახდა და თითქოს ყველა შეეჩვია, აღარავის უკვირს და აღარც გაურბიან

შტეფან ცვაიგ (28.11.1881-22.02.1942) - ავსტრიელი ნოველისტი, დრამატურგი, ჟურნალისტი და ბიოგრაფი, 1920-30-იანი წლების მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული ავტორი.

"ანტონიო დე ლა პენიას ამბავი" - ესაა წიგნი იმის შესახებ, თუ რა იცის ადამიანმა, რა შეიძლება იცოდეს და როგორ შეიძლება, რომ იცოდეს; რა დაბრკოლებები ეღობება ადამიანს რაიმეს შემეცნებისას. ნაწარმოების მოქმედება XX საუკუნეში მიმდინარეობს, მთავარი თემა კი პატიმრობაა.

იასპერსის, ჰუსერლის, ჰაიდეგერის იდეათა კვალდაკვალ ლუდვიგ ბინსვანგერმა შექმნა ეგზისტენციალური ანალიზის უნიკალური თეორია, რომლის გამოყენებით შესაძლებელია მივუახლოვდეთ  ადამიანის "მიუწვდომელი ფსიქიკური ცხოვრების" მეცნიერულ გაგებას, რის დემონსტრირებას გვთავაზობს წინამდებარე წიგნში თავისი პაციენტის, ელენ ვესტის, მაგალითზე.

"ეპოპეია" - ესაა აღწერა პოსტ-მენშევიკურ პერიოდში ქართული ემიგრაციის ბედისა, უსასოო და უსახსრო მდგომარეობისა ახალგაზრდების, რომლებიც განათლების მისაღებად თუ უბრალოდ თავის გადასარჩენად ოსმალეთისა, და მისი გავლით ევროპისკენ ეშურებიან. მემუარი ასევე მრავლად შეიცავს პოლიტიკურ შეფასებებს.

წიგნში მოთხრობილია გასული საუკუნის 90-იან წლებში სამეგრელოში განვითარებული მოვლენები. ზუგდიდი აჩრდილებად ქცეულ ადამიანად ქცეულა. ტრაგიკული მვლენების ფონზე, ახალგაზრდა სტუდენტი ლადო ლანდია ცდილობს გადარჩეს. აქ აღწერილია ბრძოლა სიკეთესა და ბოროტებას შორის, რომელშიაც აუცილებელია სიკეთის გამარჯვება, რისთვისაც საჭიროა ბოლო მოეღოს საზოგადოების გათითოკაცებას. რომანი „იქ, სადაც დავიკარგეთ“ და წიგნში შესული რამდენიმე მოთხრობა მოწოდებაა სიყვარულისკენ, რომლის გარეშეც ძნელია ბედნიერების მოპოვება.