ფილოსოფია

"დაო დე ძინი" გახლავთ როგორც ფილოსოფიური, ასევე რელიგიური დაოიზმის ფუნდამენტური ტექსტი ორაზროვანი მნიშვნელობის შინაარსით, რომელიც საკითხთა ფართო წრეს ეხება - მბრძანებლებისათვის რჩევებიდან პრაქტიკულ რეკომენდაციებამდე უბრალო ადამიანთათვის. "დაო დე ძინმა" უდიდესი გავლენა მოახდინა სხვა სკოლებზე და დღესაც ყველაზე ხშირად თარგმნად ტექსტს წარმოადგენს მსოფლიო ლიტერატურაში.

"ფედონი" - პლატონის დიალექტიკური აზროვნებისა და მხატვრული ოსტატობის ბრწყინვალე ნიმუშია, რომელიც უპირველესად სულის უკვდავების მტკიცების (თუმცა არასაკმარისი) გამოისობით იპყრობს ჩვენს ყურადღებას, თუმცა მასში ასევე განხილულია იდეათა თეორია, დაპირისპირებულთა თეორია და სხვ.

"ქრისტიანობა არაა დამნაშავე იმაში, რომ ადამიანებმა ამ სოფლად მისი ტრიუმფით გამოწვეულ სიხარულს ვერ გაუძლეს და ეს ზეიმი ქრისტიანობის სახის დამახინჯებად აქციეს" - ეს გახლავთ მთავარი აზრი ამ ესსეისა, რომლითაც დიდი რელიგიური ფილოსოფოსი ცდილობს ქრისტიანობა იხსნას, თუნდაც ქრისტიანთა ისტორიული უმსგავსობის მხილების გზით. 

დიდი ესპანელი ფილოსოფოსი კიდევ ერთი მათგანია, ვინც ვერ შეგუებია ყოფის არსებულ წესს და ცდილობს მთავარს - უკვდავებას მიაგნოს, უკვდავებას, რაც ყველაზე სანუკვარი მიზანი და იდეაა ადამიანის. უნამუნო პრობლემის გადაჭრას 1911 წელს შექმნილი ესსეით რელიგიურ ჭრილში ცდილობს.

XX საუკუნის დიდი რუსი ფილოსოფოსი წინამდებარე ესსეიში ცდილობს ახლებურად შეაფასოს დოსტოევსკის შემოქმედების მხატვრული ღირებულება ადამიანთან მიმართებით მისი დამოკიდებულების წარმოჩენით. ფრიად საინტერესო საკითხავია.

წინამდებარე ესსეიში ჩამოყალიბებულია კანტის შეხედულება განმანათლებლობაზე, რაც მისივე სიტყვებით შეკუმშული სახით შესაძლოა ასე განიმარტოს: "განმანათლებლობა – ესაა ადამიანის გამოსვლა უმწიფრობიდან."

რა რელიგია შეიძლება ჰქონდეს მოაზროვნეს? არის თუ არა სრულად დარწმუნებული საკუთარ რწმენაში? რა არის მისი დანიშნულება? ამ და სხვა კითხვებზე პასუხის გაცემას ცდილობს დიდი ესპანელი მოაზროვნე არაერთმნიშვნელოვან ესსეიში "ჩემი რელიგია".

პლატონის ეს დიალოგი უმეტესწილად სამგლოვიარო სიტყვას წარმოადგენს, რომელსაც სოკრატე გადასცემს მენექსენეს და რომელიც მას ასპასიას, პერიკლეს ჰეტერასგან აქვს ნასწავლი.

"ნადიმი" ლუკიანე სამოსატელის ერთ-ერთი გამორჩეული დიალოგია, რომელშიც იგი ყველა ფილოსოფიურ მიმდინარეობასა თუ რიტორიკულ სკოლას აკრიტიკებს და, იმავდროულად, ისეთ მნიშვნელოვან საკითხებს წამოჭრის, როგორიც არის ადამიანის დანიშნულება და აღზრდა-განათლების მიზანი.

"მოსამართლე და მისი ჯალათი" საყოველთაოდ არის აღიარებული კრიმინალური მხატვრული ლიტერატურის კლასიკად, სადაც ერთმანეთს დეტექტიური ჟანრი და ეგზისტენციალური ფილოსოფიაა შერწყმული. პირველად გამოქვეყნდა 1950 წელს.

ფრიდრიხ ნიცშეს საპროგრამო ტექსტი, რომელში ჩამოყალიბებული იდეები მის მთელ შემოქმედებას თანამდევ ზოლად გასდევს. შექმნილი 1873 წელს.

"დიალოგები" გახლავთ ჯაკომო ლეოპარდის მიერ 1823-28 წლებში შექმნილი ზნეობრივი ხასიათის ნაშრომი, რომელიც ძირითადად სხვადასხვა სუბიექტებს შორის მცირე საუბრებისგან შედგება და ავტორის ფილოსოფიურ მსოფლმხედველობას აყალიბებს.

ქრისტიანობის მიერ ცივილიზაციის განვითარებაში შეტანილი წვლილი თავისუფალი ნების, სამართლიანობისა, და სულისა და უკვდავების დოქტრინათა განხილვის საფუძველზე. განკუთვნილია ამ საკითხებით დაინტერესებული ყველა მკითხველისთვის.

ლევ შესტოვის მთავარი ნაწარმოები, შერაცხული მის მანიფესტად, რომელიც აფორიზმული ფორმით აკრიტიკებს და სატირულ ჭრილში ხატავს ადამიანთა ფუნდამენტურ მიდგომას ცხოვრების მიმართ. წარმოადგენს ეგზისტენციალიზმის ერთ-ერთ ფუნდამენტურ ნაშრომს.

ჰაფეზის დაახლოებით 30 ლექსის კრებული (ყაზალი, რობაიები).

რევოლუციური მკვლელობების საშინელებით შთაგონებული ამ მცირე ჩანახატით ავტორი ცდილობს ზღვარი გაავლოს ე.წ. "ქაოტურ" და "კანონიერ" მკვლელობებს შორის და დასკვნას, როგორც ყოველთვის, რელიგიური პოზიციიდან აკეთებს.