"დაო დე ძინი" გახლავთ როგორც ფილოსოფიური, ასევე რელიგიური დაოიზმის ფუნდამენტური ტექსტი ორაზროვანი მნიშვნელობის შინაარსით, რომელიც საკითხთა ფართო წრეს ეხება - მბრძანებლებისათვის რჩევებიდან პრაქტიკულ რეკომენდაციებამდე უბრალო ადამიანთათვის. "დაო დე ძინმა" უდიდესი გავლენა მოახდინა სხვა სკოლებზე და დღესაც ყველაზე ხშირად თარგმნად ტექსტს წარმოადგენს მსოფლიო ლიტერატურაში.
"ბჰაგავად გიტა" (ასევე ცნობილი, როგორც მხოლოდ "გიტა") ინდური ეპიკური პოემის - "მაჰაბჰარატას" ნაწილია (მეექვსე თავის 25-42 თავები), სადაც პანდავთა დინასტიის პრინცი არჯუნა დამრიგებელსა და მეეტლეს - ღმერთ კრიშნას - ომის გარდუვალობაში გარკვევას სთხოვს. დიალოგის ფორმით ხდება ძველინდური ფილოსოფიის მთავარი პოსტულატების ჩამოყალიბება. წიგნს თან ახლავს მისი ღვთიური უგანათლებულესობის, ბჰაკტივედანტა სვამი პრაბჰუბადას ვრცელი კომენტარი.
"ქრისტიანობა არაა დამნაშავე იმაში, რომ ადამიანებმა ამ სოფლად მისი ტრიუმფით გამოწვეულ სიხარულს ვერ გაუძლეს და ეს ზეიმი ქრისტიანობის სახის დამახინჯებად აქციეს" - ეს გახლავთ მთავარი აზრი ამ ესსეისა, რომლითაც დიდი რელიგიური ფილოსოფოსი ცდილობს ქრისტიანობა იხსნას, თუნდაც ქრისტიანთა ისტორიული უმსგავსობის მხილების გზით.